مشکل این است که قانون هند شامل یک فهرست طولانی از مفاهیم و محدودیتهای محتوا که آنقدر گسترده و مبهم هستند که اجرای آن را به یک کابوس تبدیل میکنند:
[هر چیزی که “مضر، تهدیدآمیز، توهین آمیز، آزاردهنده، توهین آمیز، افترا آمیز، پورنوگرافیک، افتراآمیز، تجاوز به حریم خصوصی دیگران، نفرت انگیز، تحقیرآمیز، نژادی، قومیتی یا در غیر این صورت قابل اعتراض، مربوط به پولشویی یا قمار است.»
قانون همچنین وبسایتها را به طور بالقوه مسئول اعمال تک تک کاربران و اشخاص ثالثی میکند که کنترل کمی بر آنها دارند یا اصلاً کنترل ندارند. ظاهراً قانونی در هند وجود دارد که قصد دارد وب سایت ها را در برابر مسئولیتی که در تولید مطالب توهین آمیز یا اعتراض آمیز دستی نداشته اند محافظت کند. اما به نظر می رسد که این دو اساسنامه در تضاد مستقیم هستند.
جلسات بعدی برنامه ریزی شده است و موضوع به طور کامل حل نشده است. بنابراین از نظر تئوری هنوز می توان به مصالحه دست یافت.
این نمونه دیگری از برخورد «فرهنگ اینترنت» و جریان آزاد اطلاعات آنلاین با فرهنگ و آداب و رسوم یک کشور است. در این زمینه هند بسیار بیشتر از اروپای غربی یا کانادا و ایالات متحده با چین همسوتر است.
مدخلهای مرتبط
نظرات بیان شده در این مقاله نظرات نویسنده مهمان است و لزوماً MarTech نیست. نویسندگان کارکنان اینجا فهرست شدهاند.